orhan pamuk un kar adlı romanında ka adlı şairin allah ın olmadığı yer adlı bir şiiri vardır. bir imam hatip öğrencisi olan necip ile konuşmasından esinlenerek yazmıştır.
...
"allah ı çok seviyorum," dedi necip heyecanla. "bazen -haşa- allah olmazsa ne olurdu diye kendime hiç istemeden souyorum ve gözümün önüne beni korkutan bir manzara geliyor."
"evet"
"bu manzaraya bir gece, karanlıkta, bir pencereden bakıyorum. dışarıda kale duvarları gibi yüksek ve kör iki beyaz duvar var. sanki iki kale karşıkarşıya! ben aralarındaki dar dehlize, bu dehlizin bir sokak gibi önümde uzanışına korkuyla bakıyorum. allah ın olmadığı yerde sokak kars taki gibi karlı ve çamurlu ama rengi mor! sokağın ortasında bana dur diyen bir şey var ama ben sokağın ucuna, bu dünyanın sonuna bakıyorum. bir ağaç var orada, yapraksız, çıplak bir son ağaç. birden ben baktığım için kıpkırmızı kesiliyor ve yanmaya başlıyor. o zaman allah ın olmadığı yeri merak ettiğim için suçluluk duyuyorum. bunun üzerine kızıl ağaç birden eski karanlık rengine dönüyor. bir daha bakmayayım derken gene kendimi tutamayıp bakıyorum ve dünyanın sonundaki yalnız ağaç yeniden kıpkırmızı kesilip yanmaya başlıyor. sabaha kadar sürüyor bu."
"niye seni bu kadar korkutuyor bu manzara?" diye sordu Ka.
"çünkü bazen şeytanın dürtmesiyle bu manzaranın bu dünyaya ait olabileceği de geliyor aklıma. ama gözümün önümde canlanan şey benim hayal ettiğim bir şey olmalı. çünkü anlattığım gibi bir yer bu alemde olsaydı, o zaman -haşa- allah ın olmadığı anlamına gelecekti. bu doğru olamayacağına göre, geriye kalan tek ihtimal artık benim allah a inanmadığımdır. bu ise ölümden de beter."
