Ben senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasindan gelen
gideni bulacak mi zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
Iyisi mi, beni yaktirirsin,
odanda ocagin üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,seffaf,beyaz camdan olsun ki içinde beni görebilesin
Fedakarligimi anliyorsun:
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yaninda kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yasiyorum yaninda senin.
Sonra, sende ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orada beraber yasariz
külümün içinde külün
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasiz bir torun
bizi ordan atana kadar...
Ama
biz
o zamana kadar
o kadar karisacagiz ki birbirimize,
atildigimiz çöplükte bile
zerrelerimiz
yan yana düsecek.
Topraga beraber dalacagiz.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasindan nemlenip filizlenirse
sapinda muhakkak iki çiçek açacak:
biri
sen
biri de
ben.
Ben
daha olumlu düsünüyorum
Ben daha bir çocuk doguracagim
Hayat tasiyor içimden.
Kayniyor kanim.
Yasayacagim, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber.
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalniz pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze seklini.
Ben ölünceye kadar da
Bu düzelir herhalde.
Hapisten çikmak ihtimalin var mi bugünlerde?
Içimden bir sey:
belki diyor.
