içine dahil olmadığım güruh. öyle al beni diyordu ki aksini yapamadım. fakat hayatımda yaptığım ilk şey olduğundan akabinde bir yere oturup karadenizde gemileri batmış gibi suratımı asmamı unutamam. resmen vicdanen cebelleştim. işte o an hem iyi bir insan olduğumu düşündüm hem de insanın doğasında var olan kötülüğü.
insanda birden çığ gibi yükselen hepsini birden alma dürtüsü insanı çileden çıkarıyor. bir de şey yok mudur akabinde bunu fuarda bırakmayıp bujiterideki ojelere yan gözle bakmak falan... yok yok o kadar uzun boylu değil. kaka davranış bunlar!
ha zorunlu ve insanı rahatlatan tanım : geleneğin dışında davranan insandır. bir de çalmak değil aşırmak... suçu hafifletelim, gelenekselleştirelim fuar falan deyip geçiştirelim.. yoksa bir muharrem hüsnü kuruntusuyla dostoyevski semalarını ziyaret edeceğim.
