Kesin bir dille söylenebilir ki yalnızlıktan kurtulmanın yolu yoktur. içimizde bir yerlerde, kafamızın ta ortasında bir siyah nokta karanlık bir yer var. Biz bile el süremeyiz bazen ona, bizde ama bizden bağımsız yerdir orası; dokunulmaz, görünmez ancak bilinir. Zira bununla doğduk ve bununla öleceğiz. Bir düşünün: Kafamızı yastığa gömüp ağlarken, en karanlığında gecenin, ıkınırken tuvalette, rüyalarımızda, öfkelerimizde yalnızız... Yaratılışımız bu bizim ve sahibi olduğunu düşündüğümüz bedende ya da ruhta bilemediğimiz anlatamadığımız yerlerin varlığıyla öleceğiz çünkü; ölürken de yalnızız. Dolayısıyla olmayan yola sapmanın saçmalığı üzerine konuşmaya gerek yok. Arada sırada bunu bastırmak , unutmak hoş ama ; insanlığa tek başına lığın bazen müthiş bir şey olduğu anlatılmalıdır. Çünkü; insanlar yalnızlıktan korkuyorlar. Soğukta üşüyen koyunlar gibi sıkışıyorlar, kalabalıklaşıyorlar. Yalnızlığı yeren anlamsız masallar silsilesi son bulmalı artık; insanlık benliğiyle, düşünceleriyle, duygularıyla, etiyle ve kemiğiyle kendi kendisiyle karşı karşıya kalmayı , bu cesareti göstermeyi öğrenebilmeli. Yoksa korkuyor mu insanlar kendisiyle konuşacak bir şeyi olmamasından? Boş ve sığ düşüncelerinden mi korkuyor insanlar yoksa? Ticarileşmiş ve dikte edilmiş duygularından mı çekiniyor ? Bilinmez...
