ailemden bunaldım ya. kimseye söyleyemiyorum ama bunaldım artık. oha geldim kaç yaşıma, hala bir kısıtlama, sorgulama, yargılma. artık kendi paramı da kazanıyorum bir müsaade edin, biraz kendi hayatımı kontrol edeyim derken susuyorum. daha basit şekilde anlatmaya, konuşmaya çalışıyorum, triplere maruz kalıyorum.
kesin buna yıllar sonra pişman olup, kafamı duvarlara vururum ama bunaldım. neredesin, kiminlesin, eve neden geç geldin, nereye gidiyorsun, kimle kalıyorsun, telefon ettim niye açmıyorsun, onu öyle yap, bunu böyle yap, bu senin için en iyisi ve daha birçok bıdıbıdı.
hiç istemediğim bir yere sırf bu yüzden gidiyorum çok yakında. biliyorum oraya gidince de niye aramıyorum diye beklentilere, neler yapıyorsun, kimlerle arkadaşsın sorularına her gün maruz kalacağım, ama yine de gidiyorum.
hani diyorum ailesi olmayanlar var, benim ailem her şekilde yanımda oldu hep iyiliğimi istedi diye, kendimi toparlayıp şükredeceğime ben uzaklaşmayı seçiyorum. üzülmesinler, anam babamdır diye mutlu gibi görünmeye çalışsam da artık bunaldığımı gizleyemiyorum bile. ters tepki veriyorum, çabuk sinirleniyor oluyorum. cevap veremiyorum, yorgunum uykusuzum diyip geçiştiriyorum. göğsüm ağrıyor artık sıkıntımı baskılamaktan.
artık kurtuluyor muyum, en kötü günlerimin başlangıcına mı gidiyorum bilmiyorum.
