önceleri ruhum ıslanmıştı
yağmurlardan yeni kurtulmuştum
efsanevi yalnızlığımda
sen geldin
*
gözlerimde ölümü seyreden
bir boşluk
içimde serseri mayınlar
dağınık dünyaların
gözükara çocuğu
sürgünleri yaşayan dağlıydım
yalnızlığımda
sen geldin
*
içimde kopan o kıyametlerle
dem dem yaşadığım aşkların
acısıyla yalnız
şimdi beynimde koca bir ur
dolaşan yıldızlar kümesiyle
üstünde oynaştığımız toprak
acılar yeşertiyor
acılar...
ve şu anda dehlizin karanlığında
geçmişime ve geleceğime
yanarak,yanıyorum
topraksız...
*
gözlerimin yağmurunu
gönlümün tüm gülüşlerini
gecelerimin ışığını,nurunu
sana adıyorum
gel sen
deryalarımızın en pâk
zerresinde otur
şarkılarımızın en ince
terennümünde gez
gönlümün hacmini kapla
adını yaz
gel sen
elimi tut
elini tutayım istedim
elele...
*
sen adem in dilinde adımsın
toprağımsın,kahrımsın
ben yaralı bir dağlı
şiir öğütürüm,
dar günlerin tenhasında
yasaklı meyva ağacının gölgesinde
gel sen
her yanım yara bere
kan ağlıyorum
kan kusuyorum
kanıyor bedenim
*
gece uzun bir yol gibi
görünür yalnızlığımda
bir de gelince
gözlerin gözlerime
sessiz kalp atışlarıyla
sessizce yüzüme
bilirsin hasretimdir
gözlerinin gülüşüne
bir hasret bin ahhh ile
bağlıyım sesinin her teline
gel sen
*
gel sen çünkü;
ben sebepsiz seviyorum
menfaatsız yaşıyorum
toprağı ve
şiiri ve
seni...
derken sen yoksun
yalnızlığımda.
abdurrahim semavi
