Başlığı açan insan hayvanını besleyenin tipinin çok merak edildiği bir önermedir ayrıca... Hayvanları seviniz... Onlara eziyet etmeyiniz... Onlar araf'ta bekleyecekler... Günü gelince onlar da konuşacak... Kendilerine eziyet edenleri,zulüm işkence edenleri bir bir anlatacaklar... Bu dünyadaki amaçları da odur zaten.. Zira öldükleri vakit ne cennete ne de sahibini ısırdığı için günahının bedelini ödemek üzere cehenneme gidecektir... O sevimli yaratılmışlar öldükleri vakit ruhları araf denilen, cennet ve cehennem arasındaki bölgeye gider, orada kıyamete kadar beklerler ki, zamanı geldiği vakit günah işleyen, sevap işleyen ellerimiz gibi, harama bakan gözlerimiz gibi dile gelirler...
Edit: entry'me kaldığım yerden bir anlatım bozukluğunu gidermek üzere devam etmek ve toplumuma faydalı bir birey olmak isterim.. Zira başlık, hayvanseverlerin ve hayvan besleyenlerin genelde tipsiz olması şeklinde olmalıdır... Aksi halde sanki anlam, hayvanseverlerin ve hayvansever besleyenlerin genelde tipsiz olması gibi bir ifadeye dönüşmektedir... Yani neymiş, takımızı eklemeyi unutmuyormuşuz... Güzel türkçemizi güzel ve anlatım kurallarına, imlaya uygun şekilde kullanıyormuşuz..
Edit: son birşey daha... Tamam tamam söz.. Birini sevmek... Birşeyi sevmek.. Bir kuşu, köpeği.. Çiçeği sevmek.. Onu beslemek.. insanı güzelleştirir.. Tipini bilemem belki.. O da beni ilgilendirmez gerçi.. Ama ruhunu güzelleştirir.. Seven insan güzeldir.. Neyi severse sevsin..
