sulukule'de roman vatandaşların bir zamanlar ki başlıca geçim kaynağı idi.
eğlence evlerine ilk kez 1946 yılında turan aziz beler'in beyoğlu piliçleri kitabında rastlanır. kitapta eğlence evleri dekoru sade, temiz bir oda içinde sazlarını çalan, şarkı söyleyen ve dans eden genç kadınların bulunduğu bir mekan olarak tariflenir. sulukule'nin en görkemli yılları olan 60'lar ve 50'lerde burada 3 adet eğlence evinin olduğu ve buraya gelmek için önceden randevu alınması gerektiğinden bahsedilir. hatta zeki müren ve müzeyyen senar'ın da buraların müdavimi olduğu söylenir.
1985 yılında sulukuleliler, turizm bakanlığı'na başvurarak gösteri evleri projesi adı ile burayı bir anlamda yasal olarak kabul de ettirmişlerdir. fakat yerel belediye tarafından onaylanmadığı için yasalaşamamıştır. buna rağmen eğlence evleri faaliyete geçer. üç tane olan eğlence evleri'nin sayısı, 34'e çıkar. ve yarı yasal olarak çalıştırılan işletmelerde 3500 civarı kişiye istihdam sağlanır. bu dönemde mahalle ekonomik olarak kalkınma sağlar yeni apartmanlar yapılır. adnan şenses, kibariye, hüsnü şenlendirici burada yetişen isimlerdir.
1990 yılında, sadettin tantan'ın emniyet genel müdürlüğü teftiş kurulu istanbul bölge başkanlığı'na seçilmesiyle, sulukule'deki eğlence evleri'ne baskınlar başlar. 1992'de eğlence evleri'nin büyük bir çoğunluğu kapanır. saadettin tantan'ın 1994'te fatih belediye başkanı seçilmesi ise kalan birkaç tane eğlence evi'nin de boşaltılmasına neden olur ve bölge tekrar fakirliğe teslim olur.
sonra sulukule'nin neden bir çöküntü bölgesi olduğu tartışılır durur senelerce. orada yaşayan halkın hayatı ve parası ile oynayan kendileri değilmiş gibi.
