an değil de süreç aslında. bir çocuk vardı karşı sınıfta. durmadan bizim sınıfa gelmeye başlamıştı o sıralarda. ben de sanıyorum ki sıra arkadaşımdan hoşlanıyor. sonra bir gün ne oluyorsa bizimle birlikte derse girmesi gerekiyor. gelip pat yanıma oturuyor. o gün de öğle arası kırtasiyeden kalem almışım. mavi tükenmez. özel bir an kırmızı kalemlerden sonra. mavi de açık mavi, bebek mavisi denilenden. neyse dersin sonunda bakıyorum kalem yok. yürütmüş bu kalemi. bir de kuzeni vardı bizden iki yaş büyük aynı okulda. iki gün sonra beni yanına çağırıyor. elinde bir kağıt. "al bunu bilmem kim yolladı, cevabını da altına yaz bana ver diyor." allahımm ne olduğumu şaşırıyorum ben. alıp nasıl tuvalete kaçtığımı hatırlamıyorum. açıp okuyorum ama sanki herkes okuyor gibi geliyor bana. mektubu da yürüttüğü mavi kalemle yazmış. romantik bir düşünce aslında o yaş için. sonra da koridorlarda gördüğümde çocuğu nerelere kaçsam ne yapsam bilemiyorum. sanki adam öldürdüm. ben başkasını seviyordum zaten. reddetmek ne kadar zor bir şey onu anlıyorum. kendimi suçlu hissediyorum filan. unutulmuyor tabi sonra bunlar.
