çünkü bu ülkede, binaları çizen mimarından tut, inşaatı yapan müteahitine... yolları yapan belediyelerden tut, çevre mühendislerine, o kaldırım taşlarını döşeyen işçilerden tut, hastanelere, devlet dairelerine, okullara, mağazalara, barlara, kafelere, otellere kadar aklına gelen her yerde hiçbir allah'ın kulunun aklının köşesinden geçmiyor oralardan tekerlekli sandalyesi ya da bastonuyla bir engellinin-sakatın da gelip geçebilme ihtimalinin ya da hakkının olduğu.
kimsenin umrunda olmayan bu durum, bir ülkenin ya da toplumun gelişmişlik ve kalkınmışlık kriterlerinin başında gelir. fakat ne yazık ki bu ülke bu açıdan dünya'nın en geri kalmış ülkelerinden biridir. avrupa ve abd'deki şehirlere gittiğinizde dikkatinizi çekecektir muhakkak, sokaklarda dolaşan bir sürü engelli vatandaş. ve şaşıracaksınız, bu şehirde ne kadar da çok engelli varmış diye ama şaşırmayın çünkü olay o değil, sadece oralarda engellilerin çoğu hayatlarına sağlam bir insanmış gibi devam edebiliyor. çünkü oralarda şehirler, önce engelli insanlar için düşünülmüş, tasarlanmış ve kurulmuş. bu yüzden de engelli vatandaşlar özgürce, hem de kimseye ihtiyaç duymaksızın sokaklara çıkıp, şehir hayatına karışabiliyorlar.
ne var ki, bizim ülkemizdeyse aynı şeyleri söylemek mümkün değil malesef. hatta tam tersi. şehirler engelli insanlar dışarı çıkamasın diye kurulmuş adeta. gerek siyasi anlayışın, gerekse halkın bu meseleye bakışı o kadar sığ ve duyarsız ki, hiç bir altyapı çalışması yapılmamış şehirlerde. o kadar ki, göstermelik yapılmış engelli asansörlerini engellilerden başka herkes kullanıyor, kaldırımlardaki rampalardan bırak tekerlekli sandalyeyi, 4x4 cipler zor çıkar.
yani özetle, bütün bu sebeplerden dolayı zor iştir bizim memlekette engelli olmak. sokaklar onlara göre değildir, bu yüzden de eve kapanmak demektir türkiye'de engelli olmak. ve işte sırf bu yüzden daha çoook fırın ekmek yememiz gerektir, kendimize "kalkınmış ve medeni bir ülke" diyebilmek için.
