gerçeklerin çevresi tarafından kendinden gizlendiği insanların gerçek dostlarının olmadığını belirten bir beyanat.
acı gerçekleri, insanın içini acıtacak doğruları söylemekten korkmayan insanları tenzih ediyorum çünkü zaten yoklar. çevreme baktığımda bir yığın işe yaramaz yabancı görüyor olmam kimsenin suçu değil. bu benim çevremi değiştirmem gerektiğine bir işaretten başka bir şey değil. peki ya değiştirdiğim çevreme yeni dahil olan insanların doğruluklarına nasıl karar vereceğim? bana gerçekleri olduğu gibi söyleyecekler mi? yoksa beyaz yalanlarla süsledikleri özü değiştirilmiş doğruları güzel sözlerle soslayıp mı sunacaklar? beni kaybetmemek adına ya da üzmemek bahanesine sığınarak üzerinde oynadıkları gerçekliğin hiçbir zaman farkına varamayacak olmamı umursamayacaklar. çünkü bu benim iyiliğim için olacak. sikerim öyle arkadaşlığı canlarım. bu konuda ciddiyim.
bu dünyada dostum dediği insan tarafından bile güzel bulunan milyonlarca çirkin insan var. çirkinliğinin farkında olan ve kandırıldığını acıyla fark edenlerin yanı sıra bir de çirkin olduğunun ve arkadaşları tarafından kandırıldığının bilincinde olmayan zavallılar da var. en çok bunlara üzülüyorum aslında. çünkü diğer grup bir şekilde bu yalanlara bir son verip arkadaşlarının kendisinden çirkinliğini saklamasının önüne geçebilir. oysa bunlar, çirkinliğinin ve yalanların bilincinde olmayanlar, o kadar çaresizler ki. varlığından haberdar olmadığı bir sorunu nasıl çözer insan? ve apaçık ortada olan bir sorunu göremeyerek ne kadar yaşayabilir?
çirkinlik öyle saklanması gereken bir eksiklik değildir. temelde güzellik eksikliği olarak algılansa da ortada bir eksik yoktur. çirkin olan insanlar var ve bu çirkinliği herkesin kabul etmesi gerekiyor. çirkin insana güzel diyerek onu mutlu edemeyiz. ona güzelliğin bir numarasının olmadığını hissettirmemiz yeterli olacaktır. çünkü kimsenin güzel olmak zorunda olmadığı bir dünya daha güzel bir dünyadır. o dünyada çirkinlere yalan söyleyen sahtekar dostlar yoktur ve çirkinlerin de gerçekler üzerine kurulu bir mutluluk yaşadığı bir yerdir orası.
çirkin bir insana dostluk eden yalancı insanları anlayamıyorum. bu kadar korktukları gerçeklerle yüzleşmek zorunda olduklarında ne yaparlardı acaba? bunu gerçekten merak ediyorum. elimden geldiğince, bulduğum yerde sıkıştırıyorum onları. gerçekleri kabul edip arkadaşlarıyla yüzleşme fırsatını verdiklerim şimdi çok daha mutlu ve yalansızlar. hayat böyle geçmiyor. arkadaşlarınıza yalan söylemeyin. çirkin olma haklarını kullanmalarına izin verin ve bu kadar güzellik bağımlısı olmayın. gelip geçici şeylere tutunduğunuz hayatınızda boşluğa düşme riskinden asla kurtulamayacağınızın farkına varın. lütfen!
