bir kreşte oluvermişti bu diyalog.. 'can, kenara otur, bu oyuna katılmayacaksın, çok yaramazlık yaptığın için cezalısın.' tabi üzülsün bi daha yapmıycam desin ibretlik tablo ortaya çıksın beklentisi içindeyiz biz.
bizim can hiç bozmadı ki istifi; 'öğretmenim, bence oturmak hiç kötü diiiil ki, oturuyorum bööle köpek balıkları hayal ediyorum ayaklarımın altında, onlar ayaklarımı gıdıklıyor, arkadaş oluyoruz, bence oturmak çok güzel. hayal gücünü yerim çocuk da, tüm sınıf bıraktı oyunu köpek balıklarıyla takılıyorlar şimdi ona napıcaz?
