ben ellerimi hükümsüz kıldım...
tutunamamakta karar...
ve yine acılar içinde kalarak anlıyorumki;
taze haykırışımı, soğuktan kaskatı kesilmiş toprağa bıraktığım o ilk günkü gibiyim...
ben, ben bir çocuk gibi bile değilim... ben, bedeni mutasyona uğramış bir bebeğim sadece...
ben, o ilk gündeki gibi yabancıyım bu dünyaya, insanlara, envai mahlukata... hatta bedenime...
neye bel bağladımsa, neye el attımsa, neye yön verdimse, yüz üstü kapaklandım... epey hastalandım...
kafi bu kadarı, kafi kardeşim...
hem birşey istediğim falan da yok artık...
ben sadece;
bir ağaç gibi, bir bozkır kurdu gibi, bir börtü böcek gibi, haykırışımın döküldüğü o çorak toprakların keskin yelinde üşüyerek ölmek istiyorum...
