kantinde oturuyorum, tek erkek yok. nir ben bir de sınıfın tanıdığım bütün kızları.. ilk muhabbete başlasa gerisi gelecek ama ilkler zordur bilirsin. ben de bir köşede sessiz sakin oturuyorum.
sabah evden çıkarken cüzdanımı unutmuşum. lan parasız kalmadık ki bilelim parasız adamın halini. otobüse bindim, utana sıkıla yaşlı bir kadından istedim kartını. bastı benim yerime sağolsun.
cepte 3-5 kuruş var ama kaç kuruş olduğunu bilmiyorum çünkü çıkarıp saymaya dahi utanıyorum. otobüste tıkış tıkış gittik. üniversitenin ikinci günü lan daha.
neyse kantindeyiz, dilim damağıma yapışmış, dudaklarım adeta 404 ile birbirine bağlanmış açamıyorum. cepteki kuruşlarla bir su alır mıyım onun hesabındayım. bayağı oturdum, erkek birinin gelmesini ama tık yok.
olacak olsun lan deyip yüksek fakat titrek bir sesle kızlara doğru şöyle dedim;
" bişey isteyen var mı kantinden?"
hayatımın en büyük mallıklarından biri. nezaketen sordum sadece. birden kızlardan biri "yaa bana bir kahve" demesin mi?
vay amk. soğuk soğuk terledim. donuma kadar ıslandım terden.
mallığa devam aga..
" başka var mı?" battık bir kere iyice dibine gireyim bari diye düşündüm. siparişler bir bir geldi. lan sadece su alacak param belki var. kimi tost istedi kimi sabahın köründe çikolata istedi..
kantinciye doğru yaklaşıyorum, o kadar yavaş gidiyorum ki gören slowmotion da film sahnesi izliyor sanır. en son aklımda yandı ampuller..
telefon geliyor gibi yapıp oradan kaçacaktım. oscarlık performans sergiledim ya da bana öyle geldi.
kızlara acil işim var sonra görüşürüz deyip kaçtım..
o gün okula gitmedim. eve kadar yürüdüm.
ertesi gün hepsine dediklerini ısmarladım ama çok utanmıştım beee..
