geçen ay, bir arkadaşım astım krizinden hastaneye yatmış, niye haberimiz olmadı diye ev arkadaşının saatlerce başının etini yedik, ertesi gün elini kolunu sallaya sallaya okula geldiğinde öğrendik çünkü.
geçen hafta bir arkadaşım ameliyat oldu, boğazı kesildi, kist alındı, üç kişi biliyor.
geçen sene bir arkadaşım kanser oldu. kanser ulan, yazabilsem büyük harflerle.. ölüp ölüp dirildik, iyileşene kadar bir kere bile bunun muhabbetini yapmadı, iyileştikten sonra da işi espriye vurdu.
ve o arkadaş benim aşık olduğum insan olunca kaçınılmaz bir şekilde yüzüme felç indi. haftalarca evden çıkmadım, kimseye söylemedim. korktum ama geçiciydi, onunla birlikte ben de iyileştim.
bunları anlatmamın sebebi, "hastalığına üzülme, sağlığın kıymetini bilme" kisvesi altında; hastaneye her yolu düştüğünde, burnu her aktığında gerek fotoğraflarla gerek yazılarla facebook ve twitter'dan bunu duyuran insan.
ben sana saygı duyamıyorum arkadaşım, hastalığına üzülmüyorum, acı çektiğine inanmıyorum. bir iyilik perisi gelse, "bundan sonra kesinlikle ne ilaçla, ne serumla, ne doktorla işin kalmayacak." dese kabul etmeyeceksin, öyle kendini kaybetmişsin. herkesin yolu hastaneye düşmüştür, o an neler hissettiğinizi düşünün, hanginizin aklına geldi fotoğraf çektirmek, tweet atmak, hastaneyi etiketleyerek check in yapmak? sen bunları düşünebildiğine göre turp gibisin, korkuyormuş gibi yapmana gerek yok.
