dönemsel olarak hemen hemen her insanın kendini dış dünyadan yalıtarak yalnızlığına açılan, kimine göre meşum, kimine göre kutsal olan o kapının sahanlığı, dış dünyanın dayattığı kendinden kurtuluşun ve salt kendinle kalışın ilk adımıdır. düşmeden göremezsin kendini istediğince ve bakamazsın kendine. nasıl düştüğünü hatırlamazsın bile. defolur çünküler. boşluğun içinde açılan her kapının ardında saklıdır nasıllar, nedenler, niçinler... tüm soruların cevaplarını ve dahi fazlasını içinde barındır. içine doldurabildiğince anlam yüküdür ve doldurabildiğince boştur. dünyanın değersizliği ve hakikatin acımasızlığı iter insanı bu dibi görünmeyen alana.
lakin, kolay değildir boşluk içinden bene açılan o kapıyı açmak. sorular gerektir insan bu kapıyı ardınca açmak için. doğru sorular karşısında alınan cevaplar küçültür insanı, cevapların çokluğu doğrultur...
çok yüzlüdür ya insan. en çok bu acıtır! yüzler birbirini çizer, çizikler durmaksızın kanar, acı gerçek, yüzler sanaldır. kendine gelmeden, can acımadan, üşümeden ve titremeden nasıl döner insan kendine? soğuk kendine getirir insanı ve kedine geldiğinde üşüme biter, kan pıhtılaşır. takkenin düştüğü bu kapının ardı, sadece benin doldurduğu bir alandır. karanlık ve izbe görünen bu barınağın tek ışık kaynağı vardır ve karanlıktan kurtulmanın bedeli çok ağırdır. ışığın kaynağını benden ibarettir, bene sızmak ancak benini feda ile, benden geçmek ve hakikat ile arada var olan tüm perdeleri yırtmak benden sızan bu ışık ile mümkündür..
sonrası, iyilik güzellik olur her halde...
bir kere düşmeye gör. sonrasında doldurduğunca bensindir, boşalttınca sen..
