O zamanlar 5 yaşındaydım. Pencereye çıkarmıstı annem beni, canım sıkılmasın, gelene gecene bakayım diye. Sonra ben pencerede oturmaktan sıkıldım, ayaklandım. Dışarıda da abim vardı. Abime hava atmak niyetindeydim sanırım. Pencerede otururken ayağa kalktım ve kafamı demir parmaklıkların üst bölümünden dışarı çıkarttım. Abime seslendim sonra " abi! Abi, bak ne yapıyorum." diye. Sonra kendimi içeri çektim. Sıkılınca tekrar kafamı parmaklıkların üst kısmından geçirdim. Abime tekrar aynı şekilde seslendim. Fakat bu kez her şey yolunda gitmemişti efendim. Kendimi aşağıya cekeyim dedim ama çekemedim. Kafam o demir parmaklıkların arasında kalmıştı. Ahh be yaramaz kız rahat mı battı da soktun kafanı oraya. Neyse, işte cekemedim kendimi aşağıya, ağlamaya başladım. Çığlıklar atıyordum resmen. Bütün mahalle bizim eve dolmuştu. Beni aşağıdan çekmeye çalıştılar fakat beceremediler. Sonra bi adam geldi, beni aşağıdan çeken deli kadınlar gibi kurtarmaya çalışmadı. Bu adam beni yukarıdan, başımdan tutarak çekti ve çıkarttı. Ahh sözlük ne kadar kötü bi gündü o bi bilsen. Hep orada öyle kalacağımı sanmıştım... Beni kurtaran abiye çok minnettarım çok.
