Yine kendimle baş başa kaldım. Arka fonda bir ağıt çalıyor; dersim dört dağ içinde. Sözlerine kulak vermediğim zamanlarda bile ne kadar etkiliyor bu şarkı beni, anlatamam. Bir ses bu kadar mı anlatır acı çekmenin, feryadın ne olduğunu? Anlatırmış, anladım. Bu şarkıyı dinlerken hep yazasım geliyor ya da yazasım geldiği zamanlar bu şarkıyı dinliyorum. Bilemiyorum. Şarkıdan söze girmişken, artık şarkılar bile beni anlamıyor. Farklı tellerden çalmaya başladık galiba ya da ben, beni anlayan şarkıları bulamadım sanırım.
Neden ayrılıklar hep beni buluyor? Tam işte bu dediğimde basıp gidenler niye? Niye hep birilerinin ardından ağlamak zorunda kalıyorum? Buradaki insanlar beni gerçekten sevmiyorlar biliyorum. Dostlarımı özledim. Hem de nasıl özledim! Keşke yanımda olsalar
Anlatamıyorum. Doğru kelimeleri bulamıyorum. Delirmek üzereyim. Kendime bile neden mutsuz olduğumu anlatamıyorum. Anlatmaktan korkuyorum. Sadece birinin omzunda ağlamak istiyorum, sebebini sormayacak biri, sadece susup beni sakinleştirecek biri. neden yanımda değilsin?
