efendimin (s.a.v.) sakalının bir parçasıdır. ve hürmete layıktır.
pop konserlerinde sanatçının adını, küçük dilini ağzından çıkarırcasına, ayılıp bayılarak haykıranların, o sanatçıya dokunmaya çalışarak ne elde etmeye çalıştıkları beni ilgilendirmemektedir.
ama efendimin (s.a.v.)sakalını görünce, ona dokununca, onu öpünce benim neyi amaçladığım da -sakıncası yoksa- sadece beni ilgilendirsin.
bu, 'ezan türkçe okunsun', 'türkçe ibadet edilsin' diyen mantıkla aynıdır. adamın derdi esasen 'din' değildir. maksat, dindarın dinini yaşamasını engellemektir. yoksa kimse kimseyi tutmuyor. buyur kardeşim, buyur. eğer türkçe ibadet etmek istiyorsan, camiler herkese açık. surelerin türkçelerini okuyarak ibadetini yap. ama yok. öyle değil. beyimiz / ablamız, dinle alâkası olmayıp dine müdahale etmek isteyen zevattan oldukları için, kendilerini 'ameli' müslüman değil 'kavli' müslüman zümresinden addetmektedirler.
sadet: kimse kimseye sakal-ı şerif öptürmüyor. ama mümkünse sövmesin de.
biz sakaldan da onun sahibinden de(s.a.v.) memnunuz.
