bu cümleyi hayatımda birkaç kez söyledim. herkes gibi, herkes kadar yanarak, yanılarak ve birgün vazgeçerek.
ama sen başkasın...
doğumdan sonra seni hemen küveze almışlardı. kilonu ve boyunu ölçtükleri anda hafif araladığın gözlerini, yüzünü belki 2-3 saniye kadar görebilmiştim. sonrasında hemşirenin ''nefes almıyor bu'' diyip seni alıp koşturduğunu hatırlıyorum. ve hayatımda kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmediğimi ve artık kimseyi senin kadar sevemiyeceğimi anladığımı.
o günler artık geride kaldı. sağlıklı, çok akıllı, zeki ve çok güçlü bir kızsın artık. her ne kadar seninle beraber bir kez daha suçiçeği, kızamık, şu günlerde aşık*...olsamda, seni heran korumak ve mutlu etmek duygusu beni yorsa da, her acını ve mutluluğunu tüm hücrelerimde hissedip tek başımayken nasıl olduğumu unutsam da ben seninle çok mutluyum.
seninle sevmeye başladığım birsürü şey var artık. voleybolu, kedileri, çikolatayı, one direction grubunu bana sevdirdiğin için, beni daha sakin, daha temkinli...özetle daha insan kıldığın için sana çok teşekkür ederim minik kuşum.
sevdiğin ve sevildiğin bir hayat geçirmen dileğiyle...
