çocukluğumuzun korkusudur mavi kuşak karateci çocuklar.
ne zaman mahalleden bir çocuğu başka bir mahallenin çocuğu dövse ya da başka mahalledekiler çeşitli ibnelikler yapsa, mahalle meclisi olarak toplanıp birbirimizi fişteklerdik.
- olm ramçoyu dövmüşler. gerçi ramço da dövülmicek gibi değil amına koyim tipe bak yaa ahahaa. neyse konu o değil. sonuçta ramço da bu mahalleden ve intikamını almamız gerekiyor. bu mahalleyi sahıbısız bilmesinler aga. bugün öğleden sonra 3te caminin önünde toplanıp gidiyoruz. herkes yanına taş falan da alsın.
+ ya gidelim de onlarda 2 çocuk varmış 5 senedir karate kursuna gidiyolarmış.
- bi şey olmaz lan. bilmiyodur onlar.
+ mavi kuşaktaymış onlar.
+ heaa. yapma ya. evet. olsun olum onlar yemin falan ediyor dışarıda yapamazlar o taktikleri. ramçonun intikamını almalıyız.
işte o "heeaa" denen an aslında hasssiktir sıçtığın çakma hali. bu amına kodumun mahallelerinde de -bizimki hariç- mutlaka en az bi tane karate sevdalısı çıkardı. kabus gibilerdi amını sikiim. karate-do.
