Seni özlemeye alıştım ben,
Seni sevmeye alışmıştım ya hani onun gibi işte.
Düşlerim artık dokunmuyor kalbime eskisi gibi.
Varlığın ya da yokluğun sevgimi değiştirmiyor.
Ruhum nerede bilmiyorum.
Korkmuş, saklanmış belki kapalı kapılar ardına..
korkuyor bir kez daha düşer diye
ama çıkmayı öğrendi ki o cukurlardan,
defalarca düştü hani,
yoruldu belki.
ezberledi yolları ama gücü kalmadı belkide..
varlığın değiştiremez mutluluğumu
daha mutlu bir ben olamam artık seninle..
yokluğun nasıl bir hiç ise varlığında öyle artık.
sevgim her şeyden büyük,
ama kalbim sensizliğe alışkın.
üzülmeye alışmış
özlemeye alışmış
kelimeler..
yokluğun..
sensizlik..
