havanın eksi 5 derece olduğu karlı, yolların buzlu olduğu bir an ankara garında öğrenmiştim aldatıldığımı. o soğukta vücudumu öyle bir ateş basmıştı ki sırtımdan akan terin kaburga kemiklerimin arasından süzülüşünü hissetmiştim. attığım yüzük karların arasına saplanmıştı... kim bilir belki gar'a yolu düşenlerden biri bulmuştur bile karlar eridiğinde. gönlümdeki buz hala erimedi, hala taş gibi sert kalbim. mevlam yaşatmasın kimseye. çünkü gönül yumuşamıyor bir daha.
