tuhaftır. yalnızlığı seçtiğini sanır insan. oysa sinsi bir hastalık gibidir yalnızlık, kıskançtır, bencildir, hırslıdır. Sahiplenir sizi, çevrenizdeki herkesten, her şeyden uzaklaştırır, sadece kendine saklar sizi. önce hoşunuza gider bu coşkulu sarılmaları, derken gittikçe daha soğuk hale gelir yalnızlığın dostluğu. ve bir gün, yalnızlık artık dayanamayacağınız kadar üşüttüğünde yüreğinizi, durup sorarsınız kendinize, derin bir uykudan taze uyanmış gibi, "ben ne ara bu kadar yalnız kaldım?"...
