bir şehrin 28 göbekdir yerlisi olmanın en güzel tarafı, uzakta hemen hemen hiç akraban olmamasıdır. sevdiğin herkez en fazla yarım saatlik mesafede dir. özlemek nedir bilmezsin hayatın boyunca. tahsil için de uzaklara gitmen gerekmediyse, birde üzerine askerlikle ilgin olmadıysa... ballı kaymaktır. özlemek ne demektir ki?
ta ki bir gün sevdiceğin uzaklara, çok uzaklara düşünce tanışırsın özlemekle. sen memleketinde gurbeti, yalnızlığı yaşarsın, o zaten gurbetin kendisi olmuştur.
aylar geçer, yanarsın kavrulursun, bu yeni tanıştığın garip his herkesden fazla vurur seni, bağışıklığın yoktur ona karşı, aşısını vurmamışlardır vakti ile sana.
ve kavuşma vakti gelir, mesafe o kadar uzaktır ki, ortada biryerde buluşmaya, böylelikle zamanı olabildiğince fazla kullanmaya çabalarsın. sen gidersin yollar uzar, o gelir yollar bitmez...ömür elverir ve vuslat anı gelir çatar.
fakat güzel günler çabuk biter klişesi burada da işbaşındadır. ister bir ay, ister bir gün, bitmiştir işte. ayrılık anı gelmiş çatmıştır. asla ağlamamak gerektir ama birtürlüde gülümseyemezsin, mütemadiyen yüzünde oluşan kısık bakışın altına birde abuk bir sırıtma gelir oturur. öpücüklerden ve seni çok seviyorumlardan kendini zor zahmet kurtarır ve koltuğuna geçersin. yerine oturduğun anda, gözlerinin ardında bir süredir zorlayan yaşlar koyverir kendini, birşeylerle meşkulmüş gibi oyalanır, bakmazsın camdan dışarı, oradadır zira.otobüs hareket ettiği anda kaçamak bir bakışla öpücük gönderirsin o kadar.
yol boyunca ağlarsın, durmaksızın. bazen hıçkırıklarını çevredekiler duyar, umrunda olmaz...
filmlerde olur hani, yolun bir yerinde otobüsü durdurur aşık, iner ve geri döner, sevdiğini bıraktığı yerde bulur ve sarılırlar birbirlerine. sizin için o bile imkansızdır. çünkü o da yolcudur ve yolcular beklemez.
