*
Kendi kendime zaman hep geleceğe mi akar diye sorup durduğum günlerde...
*
Düşlerimize günah derlerdi de, tenimiz yeşillendikçe her ayvada bir düş bırakırdık fitre yerine.
*
Ona göre öyle değil miydi, bir çakı taşına bakmakla biz biraz kendi dışımıza çıkmış ve varıp sessizce onun varlığına sızmış olmuyor muyduk? Ya da, herhangi bir nesne, bizim gözlerimizle algılanmakla biraz da bize dönüşmüş oluyor muydu? Öyleyse, insanın insani diyemeyeceği hiçbir şey yoktu yeryüzünde. Var mıydı?
