bırakın bu işleri gençler. 'sevgilim önce insan olsun" diyorsunuz, 'insan' gelince de 'sen çok iyi birisin ama, kusura bakma, bu iş olmaz' diyorsunuz. peki ya söylemedikleriniz? o an içinizden geçen belli "mına koyayım, sana mı kaldım lan ben! şu tipe bak, önce bi aynaya bak da gel! vuhu! berkecan/ayşegül dururken sana mı bakarım ben!" ünlemleridir. demekki neymiş; önce "insan" değil, "taş" olacakmış. birbirimizi kandırmayalım böyle şeylerle.
