mahallede gülşah adında bir arkadaşım var. yapışık ikiz gibiyiz. okula beraber gidiyoruz, hep beraber oynuyoruz.. o zamanlar bitlenmek moda. gülşah bitleniyor, ben bitleniyorum. bitimiz bile ortak. birgün kapı önünde oynarken bir kavgaya tutuşuyoruz. gülşah kavganın en şiddetli yerinde bana;
pis alevi!
diye bağırıyor. orospuyu biliyorum, pezevengi duydum ama bu ''alevi'' ne diye düşünüp çok ağır bir küfür yedik heralde diyerek çocukça bir intikamla;
bitli gülşah, ben sana gösteririm !
diyip eve koşuyorum. anneme taramalı türek misali hem ağlayarak, hem sümüklerimi kollarıma silerek bisürü soru soruyorum.
- gülşah bana pis alevi dedi. alevi ne?
+ bir inanç.
- peki niye pis?
+ pis değil. biz aleviyiz ama pis değiliz.
- o ne?
+ ...
- bu ne?
+...
ve böylece ilk ''öteki olma''durumumla yüzleşiyorum. sonra böyle büyütülenlerin yarattığı dehşeti sivas-maraş-çorum olaylarını, kapı işaretlemeleri... görünce nefret tohumlarının bu coğrafya'daki sonuçlarını daha iyi anlıyorum. cehaletin, yanlış öğretilerin bedelini canıyla ödeyen bir halk oldukları halde sükunetlerini ve hümanizmlerini asla yitirmedikleri için de alevilere ayrıca saygı duyuyorum.
