90lı yılların sonuydu sanıyorum. arkadaşı yolladık kasetçiye, git bi yorum kaseti al da gel, dedik. yeni kaseti çıkmış o zaman. neyse arkadaş elinde adalılar diye bir kasetle geldi. kim lan bu, dedik, niye yorum almadın, dedik. hepimiz o tek tip üniformalı dhkp/c militanlarının eylem alanlarındaki düzenine hastaydık o zamanlar ve grup yorumu dini ayin yapar gibi dinlerdik. neyse, kaset daha gelmemiş kasetçiye. kiliste okuyoruz amk, her şey bir ay sonra geliyor soktuğumun memleketine o zamanlar. arkadaş da, ver o zaman bi solcu kaset, demiş elemana, almış adalıları gelmiş. işte hayata bakışaçımı değiştiren, sol yelpazedeki yerimi belirleyen kırılma anı o an oldu. dinledikçe, içinde geçen isimlere merakım arttı ve giderek bağıran değil, okuyan bir devrimci olma yolunda adımlar atmaya başladığımı hissettim. ardından necdet adalı ismi geçti bir sohbette ve adalıların isimlerini bu arkadaştan aldığını öğrendim. bu isim devrimci-yola götürdü beni. kendini 84te feshetmiş bir yapının, hâlâ yoğun bir sempatizana sahip olduğunu görmek şaşırtıcıydı. ama içlerine girdikçe, devrimci-yolun bir sol fraksiyon değil, bir felsefe, bir bakışaçısı olduğunu anladım.
vay be, özlemişim geçmişimi. o zamanlar şu anki "ben"i görsem "oportünist pezevenk" ya da "nihilist ibne" derdim. duygulandım bak. o zaman adalılarla bitirelim.
