insan denen eşref-i mahlukat kapalı bir kutu gibidir. kolay kolay kimseye kendini açmaz. bazıları kariyerinden dolayı, pazıları güzelliğinden dolayı, bazıları her şeyi para ile elde edeceğini zannederek hayattan kendini soyutlar, güçlü durmaya çalışır, güçlü durmaya çalıştıkça daha bir yalnızlığa itilir hiç kimseye kendini açmaz.
oysaki sevmek bir sihir gibidir, bünyeye bir ilaçtır, fırtınalı günün ardından doğan bir güneştir, vücuda giren bütün hücrelerini harekete geçiren zararsız bir mikrop gibidir, sevmek ruhun gıdasıdır, sevmek karşılıksızdır, sevmek anne şefkatidir...
insanlar sevdikçe sevilir, açılır adeta küllerinden yeniden doğar.
