babamı daha 3 yaşındayken kaybettim. sorsan nasıl adamdı diye, hiç hatırlamıyorum. tipini bile fotoğraflar olmasa bilemem. tek hatırladığım şey eski desen halıların üstünde minik yol olarak hayal ettiğim halı çizgilerinde beraber araba sürmemizdi. daha sonra o çok hızlı sürdüğü gerçek arabanın içinde hayatını kaybetti. ağlamalar, bağırışlar... inanın hiçbirini hatırlamıyorum. her şeyi annem ben büyüdüğümde anlattı. babamın olmadığını ilk nasıl idrak ettiğimi de hatırlamıyorum. ben kendimi bildim bileli o adam yok. bazen düşünüyorum ulan acaba sesi nasıldı, mimikleri nasıldı, davranışları oturuşu çay içişi nasıldı.. tek bildiğim fotoğraf makinesine bakan sabit gözleri.
kader, sınav veya herneyse.. öyle çok dinine bağlı bir insan değilim ama bunun neden benim başıma geldiğimi düşünürüm hep. acaba yaratıcının beni sınama şekli mi diye. az istemedim değil küçükken benim de babam olsun, aile masaya otursun yemek yensin. ama olmadı, bizim ailemiz hep iki kişilikti.
neden yazdım diye sorarsanız, iç dökmek diyelim. anneme bile anlatamadım ben bunları, belki de anlatamadan hiç aramıza sonsuz bir boşluk girecek. ama anlatamayacağım yine de bunu bilsem de.
eğer hala babanız hayattaysa, onunla geçirdiğiniz her saniye için şükredin, gülümseyişini, yemek yiyişini, küfredişini, kızışını gördüğünüz her an için. yakındaysa gidin sarılın, uzaktaysa arayın.
bir kez olsun gülümseyişin görmek için neleri vermezdim...
