Bir sigara daha söndü küllükte. Fonda programlarını satmak isteyen şık giyimli iki genç adam. Danışmanlık hizmeti de sunacaklarmış programla birlikte. Bitti işte sigaram söndürdüm ben de. Danışmanlık hizmeti vermeseler söndürmeyecek miydim? Hala anlatıyorlar. Telefonlar da kesilmiyor. Yarışın!
Kafamı kaldırıp baktığımda aklıma üşüşen zift kıvamında gölgeler var bu odada. Demek ki biraz fazla kaçırmışım yine melankoliyi. Sanki üzülmemin nedeni kullandığımız programların yetersizliğiymiş gibi... Allah aşkına neden buradalar?
Biraz olsun kafa dinlemek için tuvalete gidip aynaya bakıyorum. Yamuk kestiğim saçlarımı inceliyorum. Keşke yamuk kesmeseydim diye hayıflanıyorum. Belli ki saçlarımı yamuk kesmem genişletilmiş içeriğe sahip olan programlardan birini kullanmamamdan değil. Bilemiyorlar!
Gidin demek istiyorum. ''Gidin be artık!'' diye azarlayıvermek, Duymayacaklarından korkuyorum çığlıklarımı. Onlara bir şans daha vermem gerektiği düşüyor aklıma. Böylece iyi biri olduğumu düşünüyorum, kanıyorum kendime. Yüzüm gülüyor. Oturun çocuklar biraz daha. Ne acelemiz var ki?
