karşısındakilerin de kendisi gibi insan olduğunu, bağırılarak, rencide edilerek değil insanca uyarılarak düzeltilmeleri gerektiğini düşünen öğretmendir. bu yüzden de öğrencileri bazen karşısına geçip 'hocam, siz çok yumuşak davranıyorsunuz, biraz sert olsanız kimse böyle hareket edemez' deme hakkını kendilerinde görürler. o zaman öğretmenin içi acır o çocukların haline. çünkü çocuklar bile kendilerini bu işlerin hep bir tarafın diğerini ezmesiyle yürüyeceğine inandırmışlardır. herşeye boyun eğme, eyvallah deme almış yürümüştür. okul yemekhanesine gidersiniz, herkes sırada bekliyor. nöbetçi olduğunuz bir gün hariç- ki onda da öğrencilerin onayını alarak sıranın başına geçersiniz- siz de öğrenciler gibi sıraya geçer beklersiniz, diğer öğretmenler pişkin pişkin sıranın başına geçerler. hiçbir öğrenci de demez ki hocam, nereye? konu dağıldı bu arada. sonuç olarak, kişiye acaba yanlış mesleği mi seçtim, acaba bu işi beceremiyor muyum diye düşündüren durumdur.
