deprem sırasında, boğaza bir şey takıldığında, trafik kazası esnasında, elektrik çarpmasında, bir yakını öldüğünde, mezarlıkların önünden geçerken zirve yapan düşüncedir.
ölüm dünyanın geçici ve boş bir yer olduğunun en güzel kanıtıdır. tek gerçektir hayata dair. yaşam ölümle değerlenir aslında.
ölümden sonrasının olmadığını söylemek ise hiç mantıklı gelmiyor bana. doğup, hayatı elinden geldiğince yaşayıp ve ölüp yok olmak eksik kalıyor sanki. ölüm bir başlangıç buna inanıyorum ben. kendime göre sebeplerim var ama burası yeri değil.
bazıları dini kuralların "ölüm" yüzünden bu kadar güçlü olduğunu söylerler. haklılar. çünkü ölümden sonrasını kimse bilmiyor, görmüyor ve duymuyor. inanmak ve ölüme hazırlanmak daha kolay geliyor insana. en azından ben böyle yapıyorum. ama yine de korkuyorum. kaçış yok çünkü.
necip fazıl ne güzel demiş: ölüm her aklına geldiğinde 'ah' edip 'vah' edip inleme; bu halinle rabbimi incitmiş olacaksın. ecel kapıyı çaldığı zaman evi telaşa verme; o geldiği zaman, sen çoktan gitmiş olacaksın.
bir de bu var ki akıllara zarar:
geri döndüren gördün mü geçmişi?
boşa soldurdun o nazlı gençliği.
bir avuç toprak için yor kendini.
dünyada ölümden başkası yalan.
yalan başkası yalan.
zaman kendine benzetmez herkesi.
hesapsız açar baharlar pembeyi.
açmadığın dalda sözün geçer mi?
dünyada ölümden başkası yalan.
yalan başkası yalan.
sitem etme haberi yok dağların.
gözlerini ellerinle bağladın.
faydası yok geç kalınmış figanın.
dünyada ölümden başkası yalan.
yalan başkası yalan.
sözlerini kim yazmış bilmiyorum ama hayat dersi niteliğinde.
