alışmışlık olduğundan epey zor geçen dönemdir. işten ayrılmak gibidir mesela. boşluğa düşersin. sabah telefona mesaj gelmez, tam arama saatinde telefon çalmaz. anne gelip hüzünlü gözlerle seni seyreder ve eğlendirmeye çalışır, hatta dışarı gezmeye götürme telaşına kapılır. etraftaki herkes bir şekilde sürece olumlu katkıda bulunmak ister. her ne kadar bu tip çabalar insanı sevindirse de o acıyı dibine kadar çekip bitirmedikçe bu dönem sona ermez. her ayrılık acı verir. biten ilişkisi için üzülmeyen acı çekmeyen insan ya sevmemiştir ya da kendisini kandırıyordur. en geçerli yol dibe vurmaktır. zaten ondan sonra kendiliğinden toparlanma aşaması başlar. süreci siz yönetmezsiniz, sadece yaşarsınız. tabi insana kattıkları da çok, insandan götürdükleri de.
