kabustur.
babamı ömrümün hatırlayamadığım kadar küçük olduğum bir döneminde kaybettiğim için ben hep ilkokuldan beri korktum bu sorudan. herkes ilk dersin bu sorularla kaynayacağı sevincini yaşarken, onlara tedirgin gözlerle baktım. bundan kurtulmak için sıra bana gelmeden önce tuvaletlere gittim, hasta numaraları yaptım. bazen de söyleyemedim. hala hayattaymış gibi yaptım. hep de ben olurdum o sınıfta babasını kaybeden kişi. tek bir destekçim olmazdı. olmasın da zaten. allah kimsenin başına vermesin.
-tanıt kendini bize.
-adım soyadım p.a.o öğretmenim.
-annen baban ne iş yapıyor?
-annem biyolog, babam vefat etti.
-nasıl oldu?
-(sorma orospu evladı sorma) trafik kazası öğretmenim.
-başınız sağolsun.
-sağolun.
işte o anda herkesin sana bakışı var ya, şaşkınlık ve biraz da acı dolu bakışı. bazen babanın olmamasının yükünden daha ağır gelir o an...
