2. Dünya Savaşı sonrası ortaya çıkan ve Varoluşculuk felsefesi üzerine temellenen, hiçbir zaman bir kuramı olmayan tiyatro eğilimi.Epik tiyatroda olduğu gibi belirli bir ortak ilke ve kurallar çevresinde şekillenmeyen bu tiyatro akımı içinde Beckett, ionesco, Albee, Genet, Pinter, Tardieu vs. yazarlar uyumsuz denilen mantığa değişik açı ve biçemlerle yaklaşmışlardır.Genel ortak özellik olarak hemen hepsi, insanlığın içine düştüğü veya insanlığın doğuştan içinde olan anlamsız ve mantık dışı varoluş çabasını ironik bir biçimde işlemişlerdir. Martin Esslin, uyumsuz tiyatroyu, "insan durumunun saçmalığının verdiği metafizik acının dramı" olarak tanımlamıştır. Bu tiyatronun temelinde dünyanın uyumsuz olduğu, uyumsuzun olduğu yerde düzenin varolamayacağını, insanın aklının değil, içgüdülerinin etkisinde olduğunu ve bunun farkına varılmasını ortaya koymak yatar. Bu yüzden akım, kimi zamanlar "nihilist" olmakla suçlanmıştır.
