yatağınızın yanında, işemek için boş bir şişe bulundurarak çare bulabileceğiniz merettir.
bundan 2 sene öncesi. bir takım sebeplerden dolayi hayata iyice boşverdiğim yıllar. normalde de dağınık ve üşengeç olan şahsım, girdiğim bunalım ve arkadaşımın evlenerek evden ayrılmasi sebebiyle, "nasıl olsa kimse de yok evde, ne olacak lan!" diyerekten iyice dağıtmış durumda.çoğu zaman cepte odun kömür de alacak para kalmadığından ev çok soğuk. evde yanabilir durumda olan eşyaları sobada yaktığımdan eşya olarak sadece 1 kanepe, sehpa ve 1 adet 37 ekran tv kalmış. çıkarmış olduğum kıyafetler evin her bir yanına dağılmış ve sehpanın üzeri bir önceki günden hatta haftadan kalan yemek artıklarıyla dolu. iş saatleri dışında sürekl battaniyenin içinde, genelde yatar durumda, geç saatlere kadar tv seyrederken çayın sigarasını içen ve saçı sakal birbirine karışmış bir yaşam formuyum anlayacağınız.
her neyse, mevzu bahis "çiş", soğuktan ve sık sık içilen çaydan olsa gerek beni gecede belki 5-6 defa taciz etmekte ve keyfimi kaçırmakta. yatağın içinde tam pozisyonumu almışken gerçekleşen bu tacizler artık çekilmez olduğundan, yatağımdan kalkıp o buz gibi tuvalete giderken bir yandan da bildiğim tüm küfürleri sıralıyorum.
günlerden bir gün gözüm odanın sağına soluna dağılmış boş kola şişelerine takılıyor"dur lan! ben niye bu eziyet çekiyorum?, işerim bunların içine, sabah uyandığımda da dökerim" diyorum kendi kendime ve böylece ilk sidiği(çiş ne lan!) salıyorum şişeye. artık duruma çare bulduğumdan sonraki gecelerim daha keyifle geçiyor, gelsin çişler gitsin çişler umrumda değil. hatta bir müddet sonra o şişelerin dolduğunu görmek hafiften zevk veriyor bana. bu sebepten eve gelen giden de olmadığından dolduğu günler etiketleyerek şişeleri odada biriktirmeye başlıyorum.. arada dalgınlıktan kazalar oluyor deliği tutturamamaktan veya şişenin elimden kaymasından ötürü. hatta bir keresinde öyle dalıyorum ki, işedikten sonra kapağı şişenin başına takacağıma, malum uzvun başına takmaya çalışıyorum farkına vardığımda, en az yarım saat bu halime kahkalarla gülüyorum ve "a. koyum bu hayatın!" diyerekten tekrar yatay pozisyona geçiyorum.
ölmeyi düşünüyorum her gece. sonra vazgeçiyorum beni seven ailemi düşünerekten. boş ver ailemi biraz ağlarlar sonra da unuturlar dediğim zamanlarda da: olm dur lan!, ölürsen kesin gelip bu evde araştırma yaparlar, etrafın bu dağınıklığın gördüklerinde de polislerinulan ne pis adammış, dünya bir pislikten kurtuldu, iyi olmuş pezevenge dediklerini hayal ediyorum. hepsini geçtim ,o etiketli şişeleri görünce ne tepk verirler? vay ibne! bir de kimyasal madde üretmiş diyerekten kriminal laboratuara incelenmek üzere gönderebilecekleri geliyor aklıma.bu çekincelerim yüzünden, aileme acının yanında utancı da yaşatmamak adına temizlik yapana dek erteliyorum bu ölüm işini şişelerin sayısı 50yi buluyor ama götümü kaldırmaya üşendiğimden o temizliği bir türlü yapamıyorum.
gel zaman git zaman, o kehribar rengi şişeler hayata tutunmamı sağlıyor, ta ki yeni bir iş bulup şehri terk edene kadar.
not: aranızda şişe kullananlar olduğundan adım gibi eminim ama gel gör ki kimse bahsetmemis biraz samimi olun lan.
