ben bi gün oturdum uzun uzun seni ve kendimi düşündüm. neden bi yere varamadığımızı, neden bi cümle içine biz olarak sığamadığımızı... tadını doya doya çıkaramadığımız şeyleri...benim yüzümden... ben senin gibi teslim olamadım. olamazdım çünkü ben bugüne kadar hiç bi zaman duygularımla öylece ortada kalamadım. içimdeki bişeyler onu hep geri planda tutmama neden oldu.
seni çoğu kez hayal kırıklığına uğrattım,kırdım,acıttım... bazen bilerek bazen istemeden. ömründen çaldım, hala çalıyorum,şunu okurken bile... olmayacağını bile bile sende inat ettin. delilikti. gerçekten delilikti, buna eminim ama çokta güzeldi. ipin üstündeki acemi cambaz gibi heyecanlı,korkak,coşkulu halimiz çok güzeldi. belkide bunu sevdik, hayır belki değil, öyle. biz o duygu karışımının kanımızı damarlarımızdan akıtış şeklini sevdik.
şimdi muhtesem bukle bu yazıyı neden yazdı? sorma, elimde olmadan, içimden taştı, tutamadım. çünkü söylemesem sen bunları duyamazdın. belki kaç gündür aklına gelmiyorum ve tam da ben bunu yazarken aklına geldim, günlerdir aklına gelmediğimi fark edip sevindin, birazda hüzünlendin...
neyse bir gün geçeceğini öğreneceksin ve fakat iz bırakarak...
