Sınıftaki o Atatürk köşesine gidemeyişimi hala hatırlarım... Korkumdan değil, daha 7 yaşındayken senin ne kadar büyük biri olduğunu bildiğimdendi o köşeye gidemeyişim. Saygıydı gerçek anlamıyla içimdeki... Babama karşı, dedeme karşı hissettiğimin aynısıydı. Sevgiydi... Anneme karşı hissettiğimin ta kendisiydi... Resmine uzun uzun baktığımı anımsıyorum. ilk ders kitabımı açtığımda o mavi gözlerine uzun uzun baktığımı hatırlıyorum. Hayatımda hiç var olmayan, ama her zaman var olandın. Her saygı duruşunda ardından dua ettiğimdin. Sen hiç ölmedin. Sen bu yüreklerde her zaman var olacaksın...
