bu filme gidip de facebook'a, twitter'a "çok ağladım, gözlerim şişti, başım dönüyor, bayılmak üzereyim" yazmayanı dışlıyorlarmış.
o değil de biz türklerde bir filmin başarı ölçüsü "ağlatabilmesi" sanırım. babannem de çocukken kumandayı uzatıp "küçük emrah filmi bul da ağlayalım." derdi. ah ne kadar hüzün meraklısı, melankolik bir toplumuz biz.
bundan bir kaç sene önce bütün milletlere ait genel kişilik özelliklerinin, zaaflarının sıralandığı bir rehber kitap geçmişti elime. türkler hakkında da sıralanan ilk özelliklerden biri "fazla duygusal olmaları" şeklindeydi.
neyse twitter fenomenleri gibi izlemediğim bir filmden tuhaf sosyal tespitler yapmak istemezdim, ama aklıma geldi paylaşmak istedim.
