aslında hayata gözlerimizi açtığımız andan itibaren yenik başlarız biz;
çünkü babamız o gün, arkadaşlarına karşı dünyaya gelişimizi "bir kızım oldu!" sevinç haykırışlarıyla asla kutlamaz.
yerimiz bellidir baba evinde artık; ev işlerinde annemizin yükünü azaltmak...
zaten baba evinde kalıcı da değilizdir biz; okuyup da aileye yük olmasak da olurdur bu yüzden.
bizim ailemize olan tek hayrımız; ederimiz olan koyundur, inektir...
ailemizin bizimle gurur duyduğu tek an ise; düğün gecesi ertesinde balkona asılan beyaz çarşafın üzerindeki bir-iki damla kan lekesidir...
çocuk yaşta evlendiriliriz; doğurduğumuz çocuklar olur oyuncak bebeklerimiz...
baba evinde de, koca evinde de şiddete maruz kalırız; susarız...
baba evinde tacize maruz kalırız; susarız...
sokakta tacize maruz kaldığımızda da susarız...
bakanın da, laf atanın karşısında da, toplu taşımda maruz kaldığımız fiziksel taciz karşısında da başımızı önümüze eğeriz.
bu öğretilmiştir çünkü bize; eğer bunlarla karşılaşıyor isek, biz hak ettiğimiz içindir!
"çünkü kancık köpek kuyruk sallamazsa, erkek köpek peşine düşmez"dir!
zaten baba evinden gelinlikle ya da başka bir şekilde çıktıysak da, ancak kefenle geri dönme şansı tanınmıştır bize. hep yaptığımız gibi yine her şeye susar, başımızı önümüze eğer, devam ederiz...
en sonunda yol kenarında, çöp kutusunda, dere yatağında, orada burada cesedimizi bulurlar.
trafikte sürücüler ve polisler tarafından taciz ediliriz.
okulda da, iş yerinde de başarımız asla tek başına yeterli değildir.
eğer yükselmek istiyorsak, bunun bedelini bedenimizle ödememiz beklenendir. zaten karşı çıktıysak da ya o dersten kalırız, ya da o iş yerinden atılırız...
cinsel metadır bedenimiz, bu yüzden bedenimizden utanmaya zorlanırız...
bedenimizi tanımamız için şans verilmediğinden, ne kendimizi ne de partnerimizi cinsel doyuma ulaştıramadan rahimden-mezara gideriz.
eğer bir gün bedenimizi tanımak istersek, fahişe damgası yeriz.
ve tüm bunlar olurken en büyük özelliğimiz susmak iken, kadın olduğumuzu hissettiğimiz ve bundan mutluluk duyduğumuz tek an ise -eğer sahip olabilirsek-, belki de aldığımız ilk topuklu ayakkabımızın kaldırımlarda çıkardığı sestir...
