Çok kolay bir konu. Hakkında sayfalarca yazarsın. Konuşursun çok biliyor gibi. Sanki anlarsınız siz. Eğer gerçekten ölümü anlatacak biri varsa eminimki tek satır yazamaz. Kalemini oynatamaz emin olun. O duygu nedir o kontrolünü yitirme. Hani senin Bana emeği çoktur dediğin adam gidince naparsın ? Napacağını bilemem ama hadi gel ne yapamayacaklarını anlatayım. Uyuyamazsın, uzun süre içten gülemezsin, kimseye destek olamazsin ve hayata tutunamazsın.
Hemen başlar herkes anısını anlatmaya. Ah biliyorum hepinizle iyiydi o. Ama benim anlatacağım bir anım yok. Yaşanacak bir ömrüm var onunla. Daha hiç bir şeyi anlamazken giren biriydi hayatıma ve bu satırları yazana dek de hayatımdaydı. Ani oldu. Gerçi o kendini hazırlamış. Eğer gerçekten duyuyorsan beni dinle. Üstümdeki en ufak hakkınız bile helal olsun. Mekanınız cennet olsun.
Birini kaybetmeden neden anlayamıyoruz aldığımız her nefesin değerini. Neden dopdolu yaşamak varken günlerimizi heba ediyoruz boş çabalar ile. Belki de yarın beni defnedicekler. Öbür gün onu sonra diğe . E niçin o yaşadığımız anıları ben hala nefes alabiliyorken gelip bana anlatıp beni bir an daha hayata bağlamıyorsun? Ölünce ettiğin her kelime kifayetsiz boş. Sadece kuru gürültü. Ah evet sana 5 lira vermiştim çok sıkışmıştın, evet sana da montumu vermiştim. Hey sen kazağımı atma. Ama bunların değerini şu an bilin.
Hayat bu yaşadığın. Hayatı hayat yapan şey aslında ölümler. Ölen kişinin yeri boş kalır ama hayat devam eder. Yeni insanlar kendilerine yeni yer açarlar ama o diğer yerler hala boş. Çünkü onların boş kalması gerek. Ölüm yaşamdır çünkü. Her boşluktaki yaşam o boşluğa yeter.
Hayat akıyor eksik fazla. Mutlu mutsuz. Herkes ölücek. Şu an gidin ve ölse çok yıkılırım dediğiniz insana sarılın ve bir kaç anınızı hatırlatıp gülün. Eğer şimdi yapmazsanız ölünce o anılar güldürmeyecek. Ağlatacak.
