hoşlandığım kişi benden 11 yaş büyüktü ve aileme bunu anlatınca doğal olarak kıyamet koptu. kendisi yakışıklı değildi, hoş bile değildi, kariyeri yoktu düğün müziklerinden hoşlanırdı, zekası 13'ten 9 çıkarıp 7 bulacak kadar müzik kültürü ise queen'e queens diyebilecek kadardı. ve ben bu adamdan hoşlanıyordum. ailem onu savcılığa verdi ve ben de bunu ona söyleyip daha fazla görüşemeyeceğimizi dile getirdim. günlerce ağladıktan sonra bunun son konuşmamız olacağını sanıyordum ama ufak ufak yine görüşmeye başladık. son konuşmalarda fazlaca kavga ettik hakaretler edildi vs. ve ona durup dururken sadece tepkisini merak ederek durumu tekrar aileme bildirdiğimi söyledim. korkudan ne yapacağını şaşırdı. bana sen benim arkadaşım değilsin, madem birlikte değiliz bana söz ver erkek arkadaşın olmasın,senden hoşlanıyorum vs. diyen kişi bir anda beni şizofren konumuna sokarak benden hoşlanmadığını, şu zamana kadar beni hep arkadaşı olarak gördüğünü ve benim onun iyi niyetini kötüye kullandığımı söyledi. ben, sınav zamanımı bu insanla harcadım ve çapa'yı kazanabilecekken 9.000. oldum, mezuna kaldım. neyin kafasını yaşadım ki ben? anlayamıyorum. karşımdaki insanı değil ne olduğu zaten belli; ama ben kendimi affedemiyorum. ailemi üzdüm sınavımı harcadım gereksiz bir sürü acı yaşadım. ben ne yaptım ki böyle?
