şafaklar beklerdi yüreğim sensiz ve sessiz
ey bembeyaz düşlerimin tek sahibi
nedendir bu soluksuz kaçışım senden bilmem
açar elbet benim dümyamda da güller
yüreğim olursun işte o zaman
sen beni hiçbir zaman bilmeyeceksin belki
engellerin olacak senin görmemek için beni
nerde olursan ol sana bakacak gözlerim yine de
inatlaşmışçasına üstelik dökülen gözyaşlarıma
sonsuz kavgalarımın tek galibi
estikçe şu deli rüzgar
verdikçe bu hükümsüz bedenim aldığı nefelseri birer birer
illa ki ve bıkmadan seni haykıracak dilim
yitik sonbaharlar beklermiş beni
olsun varsın
renklerinden mahrum kalmayacak madem çiçekler
uslu uslu beklerim belkide hiç gelmeyecek
mavi bir gökyüzü altında bana sarılacağın o günü
