ne küçüktün sen..
güçlü olduğun izlenimi vermeye çalışmanın ağırlığı dahada küçültüyordu, enerjin zirvede fakat gücün kalmamıştı belli.
yorgundun dünden kalma sersemliğinle, çocuktun, kadıncılık oynuyordun; odun gibi sertleşmiş bir erkeğe.
çocukluğunla kadınlığın arasında şizofren gece arasıydı, ne gece öncesiydi, ne?de gece..
ben sadece seni izlemek istiyordum, yüzünde gülücük, ifadende gamze, gamzende bir anarşi.
birkaç yıl yaş farkında, sanayi devrimden bugüne çatışmalar yaşadık. oysa çok değil daha 5 sene önce senin oturduğun koltuktaydım ben de..
ve ne şirindin sen yahu.
ne sosyal depresyonlar yaratacak buğun vardı.
ne tatlıydın
ne güçlüydün; onca yorgunluğa rağmen hayat solumaya çalışıyordun.
kargaşaya girdim belli, kendime "bam" veriyorum inceden.
sızılarım sızlıyor.
nirvana'dan serdar ortaç'a bir yolculuk bu.
ve yine sonu yok, yine başlanmayan bir önsöz.
ithaf edecek ne bir geçmiş var, ne de geçmişi koyacak bir kitap.
