Bir su yavaş yavaş çürütüyor sessizliğimin duvarını
Adının gece olduğunu bildiğim yalnızlık
Yalnızım şimdi
Uzak limanlarımın paslanan demirleri yalnızım
Kırık dökük pişmanlıkların vurgunuyla
Yorgun ve yalnız bir yürek
Hadi yürüt artık
O yorgun köklerindeki suyu
Bak ilk yaz geldi
Sancımın yorgunluğudur taşıdığım yalnızlık
Gelip gelip gölgeme demirleyen
Gecenin körfez vapurları karanlıktayım
Sesimden başka tanıdığım yok
Bir adım daha atsam ağır bir taş gibi yitip gideceğim
Son çıkardığım sesle
Köklerimi sürükleyen sularda yalnızım.
