bursayı terkettim iLk başta.. gözyaşLarım(ız)ı zor tuttuk.. istanbuL'a geLdim.. her şey iyiydi iLk zamanlarda.. sonra baktım, kaLabaLıkmış istanbuL.. karmaşa ve kargaşa.. biLdiğim ve aitLiğini üzerimde hissettiğim şeyLeri aradım burada.. buLamadım.. ben sessizLik aradım, sakinLik aradım, birini aradım ama en önemLisi "kendimi" aradım ama buLamadım.. "ne bakıyorsun" sorusunu çoğu kez sordum insanLara.. bakmaLarını, bana dokunmaLarını istemiyordum insanLarın -beni tanıyanLar biLir ki tanımadığım insanLarın bana dokunması bana huzursuzLuk verir-.. ve iLk kez kavga etmedim bir şehirde.. oysa ki bursa da çok kavga etmiştim..
şimdi istanbuLdan da ayrıLıyorum.. bu sevmediğim şehirden ayrıLırken şimdi üzüLüyorum nedense.. "neden" ve "niçin" üzüLdüğümü anLamıyor(d)um.. sonradan bir söz kuLağımı tırmaLadı; "bir şehri güzeL kıLan içinde ki insanLardır".. ne kadar doğru bir sözmüş.. asLında istanbuL'u özLemeyeceğim.. sadece bu şehrin içinde buLunan bir kaç kişiyi özLeyeceğim..
bir kaç hafta sonra bursaya geri dönüyorum.. sevdiğim şehir'e.. ama insanoğLu kuş misaLi.. bir kaç yıL sonra başka bir şehirde buLunabiLirim.. kim biLir.. sadece mekanLar değişiyor.. zaman hep aynı..
