zeki demirkubuz'un alıp yürüdüğü, kendini aştığı, ne masumiyet'e ne de kader filmine damla benzemeyen, başka bir kafanın, başka bir düşüncenin, başka bir bakış açısının dibini gördüğü enfes filmi.
kafası güzel insan filmi.
"merdivenlerden çıkıp , eve vardığımda içeriye girmeden evvel son bir apartman boşluğuna bakıp bir şeylerin olmasını beklerim"
aynen bu kafada bir insanın hikayesi, filmde geçen bir monoloğun aklımda kalanını yazdım.
sıradan bir insanın, normal bir insanın, herkesin yaptığı şeyleri anlattığı basit bir hikaye. basit bir hikayenin bu kadar güzel görsellikte anlatılması, işte sinemanın güzel yanı da bu.
