klasikleşmiş istanbul-izmit seyahatlerimden birini yapıyordum.
efe tur' a ortak olabilirdim sanırım 8 senedir vermiş olduğum paralarla. neyse.
otobüsün kalkmasına 7-8 dakika var.
ben çocuk ağlamasına dayanamam hiç. sinirim bozulur, agresif olurum.
ön koltukta anne ve çocuk (aslında çocuk falan değil, bildiğin piç amk) konuşurken çocuk birden ağlamaya başladı. ama öyle böyle bir ağlama değil. anırıyor resmen. sıktım dişimi. başka araba yok. inicem yoksa otobüsten. dinledim çocuğu. hem anırıp hem konuşuyor piç. çikolata falan istemiş galiba. öyle anladım. otobüsten fırladığım gibi çikolata, şeker, cips, kraker ne bulduysam aldım. annesinden özür dileyerek çocuğa uzattım. anında sustu yavşak. otobüs hareket etti.
çocuk poşeti kurcaladı kurcaladı. birden bire "ama ben bunları istemiyoruğğğmmmmm ağğğğğğğğhhh" gibisinden sesler çıkararak sil baştan anırmaya devam etti. annesi pek vurdumduymaz. çocuk umurunda bile değil anladık. ama otobüsteki herkesin kafası sikildi. annesine rica ettim.
"hanımefendi şu çocuk ne istiyor. bi susturun şunu, kafam şişti" dedim.
kadın o kadar rahat ki, "ağlar ağlar susar ben alıştım" dedi. çıldırmamak elde değil.
"ben sustururum o çocuğu dedim"
"ağlamaya başladı bi kere hayatta susmaz dedi"
yer değiştirdik kadınla. çocuğun kulağına eğildim.
"bak güzel yavrum bi kardeşin olmasını ister misin?" dedim.
çocuk birden ciddileşti. gözlerini sildi falan. şaşırdım.
"hayırrrrr. oyuncaklarımla oynar annem babam onu sever" gibisinden bişeyler mırıldandı.
"eğer susmazsan bi kardeşin olacak" dedim.
bizim sözlükteki bazı ergenler gibi şımardı. "nasıl olacak?" dedi.
"eğer ağlamaya devam edersen ananı sikicem az kaldı" diye fısıldadım kulağına.
bilmiyo tabi garibim. sordu. "kötü bişey mi o" diye.
"emin ol kardeşinin olmasından daha kötü" diyince.
"bundan kötüsü olmaz bence. tamam sustum" dedi ve yol boyunca ağzını açmadı. annesinin sorduklarına bile cevap vermedi. arkasını dönüp bana bakıyordu konuşmadan önce.
sonrası sessiz sakin, huzurlu bir yolculuk. mis...
